Ze heeft me zojuist verteld
hoe het gegaan is, toen ze klein was. Een jaar of zeven. Ze ging spelen bij de
buren en de buurman deed spelletjes met haar. Vernederend, kleinerend. Met
schaamte en vol schuld vertelt ze me hoe hij haar betastte, hoe ze het toe liet
en dat hij soms over haar heen plaste. Mijn maag draait zich om, ik voel
paniek. Mijn hoofd wordt rood en ik voel zweet op mijn voorhoofd. Maar dat niet
alleen. Ik voel het tekort schieten van mijn therapeutische vaardigheden, en
misschien wel mijn tekort als mens. Ik weet het
niet. Wat ik wel weet is dat mijn vraag “hoe was dat voor je” schraal
klinkt, onzeker, een zwaktebod.
Ze kijkt naar me, en ze ziet
het, ze voelt het. Ik kan het niet aan. Ik ben mijn houvast kwijt, weet niet
hoe ik haar kan helpen. Deze gruwelverhalen verstikken mij, maar vooral de
hulpverlener in mij, die overal raad op weet, altijd een antwoord heeft. Hij is
stil, en ik schiet zelf in een overlevingsmodus. Ze kijkt me aan en meteen
begint ze te vertellen hoe fijn ze het vindt dat ik er wel voor haar ben, hoe
ze bij mij alles kwijt kan. Hoe ze zou willen dat ze zo iemand als vriend had.
En dan kijkt ze me aan met een blik die elke man doet smelten. Bijna voel ik me
gekoesterd. In de verte hoor ik een stem in mijn hoofd, “wakker worden Arie”.
En dan pas dringt het tot me door.
Ze is me aan het redden. Hier
zit ik met een vrouw die haar diepste geheimen en haar kwetsbaarheid aan mij
toevertrouwd, die steeds weer dezelfde cirkeltjes draait in relaties omdat ze
bang is om verlaten te worden. En wat doe ik? Ik verlaat haar, en ze redt mij!
En zichzelf, zoals ze haar hele leven zichzelf al redt. Door mannen te
verleiden, en ze trappen er in, allemaal. Inclusief ikzelf. Blijkbaar is de
geruststellende dankbaarheid van mijn cliƫnte en haar flirterige gedrag ook
mijn redding, mijn voeding.
Met haar uitdagende maar
tedere blik, die de belofte in zich draagt elk verlangen te sussen, kijkt ze
naar mij, en verlaat zichzelf, keer op keer. Maar ik zie nu dat ze het doet en
hoe ze het doet. Zou ik het durven zeggen? Mijn hart bonst in mijn keel. Of ben
ik dan te confronterend? Ik moet in ieder geval iets doen. Maar dan moet ik ook
weer bij mezelf komen, en stoppen met deze innerlijke dialoog. Wat voel ik? Ik
wil haar vast houden. Nu is de verwarring compleet. Ik kan deze vrouw niet
vasthouden, dan geef ik het verkeerde signaal. Daarnaast word ik meteen
ontslagen als iemand er achter komt en wat als ze een klacht in dient. En
waarom wil ik haar vast houden? Ben ik iets voor mezelf aan het verstoppen?
Ik kijk, en dan zie ik haar
ineens. Hoe klein ze is, hoe bang ze is, hoe ze alles verstopt om mij niet te
belasten en hoe ik haar in de steek laat nu. Met trillende ledematen sta ik op
en zet mijn stoel naast haar. Ik leg mijn hand op haar schouder, kijk haar aan
en zeg... niets. Ze wendt haar blik af naar de grond. Ik ben vastberaden. Wat
er ook gebeurt, ik blijf bij haar. Of ze me nu verleidt, boos wordt, instort of
me weg duwt. Bijna gelijk met mijn innerlijke besluit beginnen haar tranen te
vallen. Ze huilt, en huilt, en huilt en ik blijf naast haar zitten, mijn ogen
tranen. Haar verdriet beroert me, wat kan een mens toch onmetelijk diep lijden.
Ik heb een hand op haar knie en een hand op haar schouder. Ze huilt de rest van
de sessie. Dan staat ze op en kijkt me aan. Haar blik is anders dit keer. Ze
ziet mij. Of zie ik haar? Ze omhelst me, ik voel een mens. Na een ogenblik me
in de ogen te hebben gekeken zegt ze “dank je wel” en vertrekt. Ik blijf achter
met verwarde gevoelens maar een ding is voor mij duidelijk. Vanaf nu blijf ik
er bij als iemand lijdt. En als iemand een schouderklopje nodig heeft of een
arm om hem heen geef ik die. Geen afstand meer als ik zie en voel dat er
contact nodig is om te helen, of dat nou fysiek is of emotioneel. En met dit
besluit treed ik de volgende mens tegemoet.
Arie Hoek
GTO-1
Mooi gedaan, en mooi beschreven!
BeantwoordenVerwijderenLef.
Wat een prachtig weergave van je innerlijke dialoog Arie. Je beschrijft de tweespalt, de introjecten, de dilemma’s die daar uit voort komen en hoe je uiteindelijk gehoor geeft aan je awareness met een authentieke keuze. Zo te handelen vergt moed, vind ik. Compliment!
BeantwoordenVerwijderen